Prolog

Prolog

     Kiedy odzyskałam świadomość, zdałam sobie sprawę, że znajduję się na wąskiej, zatłoczonej uliczce. Wszystkie domy po prawej i lewej stronie były takie same. Miały cegły w kolorze ciemnego bordo oraz małe okienka z czarnymi zasłonami. Każdy budynek miał przynajmniej pięć pięter. Uliczka była wyłożona szarymi, dużymi kamieniami. Ludzie naokoło mnie nosili maski oraz byli poprzebierani w dziwne kostiumy, z dużą ilością piór. Najbardziej zainteresowała mnie kobieta o bardzo bladej cerze. Miała długie, czarne, proste włosy, które zasłaniały połowę twarzy. Usta były pomalowane na jaskrawy czerwień, a oczy widziałam tylko przez ułamek sekundy, ale były niesamowite. W odcieniu ciemnego brązu, a im dalej od źrenicy tym stawały się jaśniejsze. Na twarzy miała białą maskę, przy oczach ozdobioną małymi czarnymi brylancikami. Czarna suknia, u góry przyozdobiona białymi piórami ciągnęła się, aż do ziemi .

      Nagle zauważyłam że ludzie naokoło mnie, wszyscy bez wyjątku idą w jedną stronę. Chciałam iść za nimi, ale w pewnej chwili wydało mi się, że ktoś mnie bacznie obserwuje. Kiedy się odwróciłam zobaczyłam postać mężczyzny . Nie widziałam jego twarzy, ponieważ była skryta za kapturem czarnej bluzy. Na nogach miał poprzecierane jeansy. Zaczęłam iść w przeciwną stronę niż tłum, niestety szybciej niż się spodziewałam, chłopak dogonił mnie i złapał za nadgarstek. Nie odwróciłam się, ale z całych sił próbowałam mu się wyrwać. Delikatnie przekręcił moją dłoń, w pewnym momencie poczułam ostrze, które powoli i dokładnie przecinało moją skórę. Nagły ból spowodował, że się odwróciłam. Pierwsze co zobaczyłam to głębokie, ciemne jak heban oczy, które w ogóle nie pasowały do jego krótkich, zmierzwionych, blond włosów. Dopiero teraz spojrzałam na to co zrobiło mi ostrze i zobaczyłam, że krew powoli ścieka na szare kamienie. Chłopak wyciągnął rękę i przeciągnął ją nad raną. Jakby na zawołanie zaczęła się goić. Wyciągnął dłoń i delikatnie wplótł ją w moje rude, kręcone włosy. Zamknęłam niebieski oczy i pozwoliłam mu pogłaskać się po policzku. Było to takie przyjemne, że szkoda było mu na to nie pozwolić, a po tym nie czułam nic.

         Była tylko pusta uliczka, nudne domy i ja, a potem wszystko zaczęło się rozmazywać.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Proszę o komentarze. Im więcej komentarzy tym częściej będzie pojawiał się nowy rozdział